„CUDZE ODDECHY” PAWEŁ J.SOCHACKI

Piękna, rewelacyjna, szczera do bólu – cudowna PEREŁKA literacka.

„Cudze oddechy” to powieść, która oddycha przeszłością – cichą, duszną i wciąż niewypowiedzianą. Osadzona w 1963 roku, w scenerii powojennej Polski, opowiada historię dojrzewającej Olimpii – dziewczyny zagubionej między dzieciństwem a dorosłością, między prawdą a niedopowiedzeniami, między tym, co jawne, a tym, co przemilczane.

To nie jest klasyczna historia o dorastaniu. To opowieść o dziedziczeniu ran, zarówno emocjonalnych, jak i społecznych. Olimpia żyje w cieniu tajemnic swojej rodziny – matki, którą lokalna społeczność oskarża o opętanie, oraz ciotki, milczącej strażniczki przeszłości. Gdy ginie szkolna koleżanka, napięcie narasta, a wraz z nim znika ostatni cień iluzji o bezpieczeństwie.

Przeniesienie się kobiet do Leśnych Pąków staje się próbą ucieczki – ale też nowym etapem walki o siebie. Codzienność Olimpii w PGR-ze to mikrokosmos PRL-u: jego nierówności, absurdy, ale też brutalny realizm pracy i ludzkich relacji. Autorka świetnie oddaje ducha czasu – z jego szarością, ale też dziwnym rodzajem surowego piękna, które niekiedy wyłania się spod warstw kurzu i bólu.

Styl powieści jest nasycony atmosferą, pełen subtelnych metafor, ale niepozbawiony konkretu. Czuć tu wpływy realizmu magicznego – lekkie uniesienia nad rzeczywistością, które nigdy nie uciekają jednak w czystą fantazję. To bardziej opowieść o duchach przeszłości niż o duchach jako takich. O cudzysłowie, w jakim żyją kobiety – nie tylko dosłownie, ale i mentalnie, odcięte od prawa do własnych decyzji, historii, oddechów.

Absolutnie jest to poruszająca i dojrzała powieść o kobiecości, pamięci i próbie zbudowania siebie na gruzach cudzych tajemnic.

To książka, która zostaje z czytelnikiem na dłużej – nie przez akcję, ale przez klimat, emocje i język, który tka z przeszłości coś boleśnie aktualnego. Zostanie ze mną na długo.
Nie mogłam jej odłożyć i musiałam przeczytać na raz zarywając noc.

Na Lubimy Czytać moje 10/10 !