„KRÓLIKI Z RAVENSBRUCK” ANNA ELLORY

Jest to udany debiut literacki autorki.

Pewnie większość z Was słyszała już o tej książce i może już ją przeczytaliście.

Ja bardzo chciałam ją przeczytać, z drugiej strony miałam opory – źle znoszę prawdziwe historie o okrucieństwie i morderstwach.
To co jest fikcją literacką mnie intryguje i wciąga, lecz autentyczne zbrodnie i ludobójstwo, które miało przecież miejsce jest dla mnie ciężkie do czytania.

Tak, trzeba o tym mówić, trzeba o tym pisać i i należy o tym czytać , aby nigdy już nie doszło do wojny pozbawiającej ludzi człowieczeństwa.

Więc przeczytałam i musiałam odpocząć chwilę, aby emocje chociaż trochę opadły i napisałam dla Wam kilka słów odbioru tej powieści.

Wszystko dzieje się w dwóch światach.

Mamy rok 1989  i Berlin, własnie upada mur berliński dzielący Niemcy na Wschodnie i Zachodnie. Ludzie się cieszą, ale i boją.

W tych czasach żyje nasza główna bohaterka Miriam Winter. Kobieta, która żyje z mężem tyranem.

Dowiaduje się, że jej ojciec jest bardzo ciężko chory i może umrzeć. Postanawia wrócić do rodzinnego domu i zaopiekować się nim.

Tym bardziej, że matka jej zmarła kilka lat wcześniej i ojciec mieszka sam.

Pozornie nic się nie dzieje, naturalna kolej rzeczy, ot stary umierający człowiek i jego życie dobiegające końca.

Jednak emocje dopiero przed nami.
Mężczyzna umiera i nawołuje „Fridę”.Kim jest ta kobieta? Miriam nigdy wcześniej o niej nie słyszała. Córka na ręku ojca zauważa skrywany pod paskiem zegarka numer.

Niespodziewanie znajduje w szafie schowany pasiak z obozu, a w nim ukryte listy pisane po francusku i niemiecku.

Czyj jest ten więzienny damski pasiak i kto pisał te listy do ojca ?
Tutaj przenosimy się do wydarzeń jakie miały miejsce podczas drugiej wojny światowej.

Miriam postanawia dowiedzieć się coś więcej o tym, w którym obozie był jej ojciec i czy była tam z nim matka.

Udaje się do biblioteki, gdzie szuka informacji na temat obozów śmierci. Poznaje kobietę, która jej podpowiada, że numery tatuowano tylko w obozie w Auschwitz. Ma już pewnie trop.

Miriam poznaje też kobietę, która tłumaczy jej z języka francuskiego znalezione listy. Dowiadujemy się z nich wraz z naszą bohaterką okropnych rzeczy na temat tego jak wyglądało wywożenie ludzi do obozów oraz jak traktowano tam kobiety, szczególnie te zwane „królikami”. Niepojęta i niezrozumiała prawda wychodzi na jaw.

Powieść czyta się z zapartym tchem. Każda kolejna strona to kolejna dawka bólu,cierpienia i niedowierzania.

Napisana prostym językiem i stylem, dzięki czemu jest bardzo czytelna. Niezwykła realność przedstawianych zdarzeń i sytuacji potęguje nastrój grozy, smutku, złości i bezsilności.
Podobało mi się, że poznajemy historie dzięki dwóm narratorom Miriam i Heinrich (ojciec Miriam).

Domyślałam się zakończenia,  nie zaskoczyło mnie.

Egzemplarz recenzencki od WYDAWNICTWA PRÓSZYŃSKI I S-KA