„PUSTKOWIE ZWANE POKOJEM” ARKADY MARTINE

Przyznam, że bardzo zaintrygowała mnie okładka, dlatego chętne i z ciekawością zajrzałam do jej środka.

Fabuła zapowiadała się bardzo dobrze, nieszablonowi bohaterowie, którzy się pojawili zaskoczyli mnie, jednak to powolne tempo mnie drażniło.

Prosty język i styl, który teoretycznie powinien spowodować, że książkę przeczyta się dość szybko. Tu jednak wszystko toczy się w swoim bardzo powolnym tempie i z każdą kolejną przeczytaną strona robi się coraz bardziej nudno.

Dużo pokręconych wątków i zaskakujące zakończenie.

Obca cywilizacja, która zagraża Imperium, technika, która zawodzi i jasny rozkaz wodza, aby wygrać tę wojnę.

Czy uda się w cywilizowany sposób porozumieć ?

Pewna emisariuszka będzie miała bardzo trudne zadanie.

To powieść o trudnych i skomplikowanych relacjach, o próbach porozumienia się po prośbie, groźbie i we własnej obronie.

Będzie o uchodźcach, kolonizacji i walce, z tym co nieznane i inne.

Bardzo trudno było mi wskoczyć w wykreowany świat, aby rozejrzeć się, trochę tam pobyć i poczuć to, co nasi bohaterowie.

Może dlatego, że nie czytałam części pierwszej.