„SZCZĘŚCIA MOŻNA SIĘ NAUCZYĆ” EWA WOYDYŁŁO

Rozmowy, które uczą, jak żyć… szczęśliwiej

Czy szczęście to talent, przypadek, a może umiejętność?

Dr Ewa Woydyłło, znana psycholożka i terapeutka, wraz z dziennikarką Agnieszką Radomską przekonują, że szczęścia naprawdę można się nauczyć – i wcale nie trzeba przewracać życia do góry nogami.

Lektura ta, to zbiór rozmów – ciepłych, mądrych i zwyczajnie ludzkich – o tym, co tworzy naszą codzienność: miłości, relacjach, pracy, zmęczeniu, radości, smutku i nadziei. Autorki nie mówią, że życie zawsze będzie łatwe, ale pokazują, że można nauczyć się akceptować to, co trudne, i bardziej doceniać to, co dobre.

To książka o dojrzałym, spokojnym podejściu do życia – takim, które nie szuka fajerwerków, ale raczej głębi, sensu i równowagi. Woydyłło dzieli się własnymi doświadczeniami, refleksjami, a także bardzo praktycznymi przemyśleniami na temat psychicznego dobrostanu.

Wyraźnie widać, że Szczęście nie zawsze jest wyborem, ale często jest decyzją, by żyć bardziej świadomie. By odpuszczać tam, gdzie trzeba. By nie dać się wciągnąć w cudze dramaty. By dbać o siebie – nie egoistycznie, ale z troską.

Autorki zachęcają, by nie czekać na idealny moment, ale szukać szczęścia w drobiazgach. Bo – jak mówi sama Woydyłło – „Lubię życie. I nauczyłam się akceptować rzeczy, na które nie mam wpływu.”

To bardzo ciekawa pozycja dla tych, którzy chcą się zatrzymać i zastanowić nad własnym życiem. Dla tych, którzy mają wrażenie, że wszystko „musi” być idealne. Dla wszystkich, którzy chcą żyć spokojniej, pełniej i z większą życzliwością – dla siebie i innych.

Plusy:

Ciepły, refleksyjny styl rozmowy
Praktyczne spojrzenie na codzienne wyzwania
Wzmacniający przekaz – bez nadmiernego optymizmu

Cytat, który zapamiętam :
„Szczęście to nie coś, co się ma. To coś, co się buduje każdego dnia.”

Moja ocena na Lubimy Czytać : 9/10
Jestem pewna, że jest to książka, do której chce się wracać – nie po odpowiedzi, ale po spokój. I po przypomnienie, że szczęście nie jest czymś z zewnątrz. Ono zaczyna się w nas – przyznam, że dla mnie osobiście jest to bardzo budujące 🙂