„WSTRZYMUJĄC ODDECH” MAŁGORZATA MIKOS

Jest to trzecia już powieść autorki, dla mnie to było pierwsze spotkanie.
Bardzo ciekawy pomysł, wciągająca fabuła, wyraziści bohaterowie z tym wszystkim co nasze-ludzkie.
Prosty i czytelny język oraz styl. Jest klimatycznie i już od pierwszych linijek zostajemy porwani w wir wydarzeń i niespodziewanych sytuacji.

Zakończenie niejednoznaczne, świetnie.

Nasza główna bohaterka to Oliwia.

Młoda kobieta, która jest szczęśliwą i niesamowicie optymistyczną osobą.

Ma chłopaka Jakuba, którego bardzo kocha z wzajemnością. On pracuje w rodzinnej firmie architektonicznej, gdzie może realizować swoją pasję i zarabiać dobre pieniądze.

Myślą o ślubie i założeniu rodziny. Mają też wspólne marzenia i razem chcą je realizować. Są dla siebie wsparciem i motywacją.
Na prezent urodzinowy chłopak postanawia spełnić marzenie swojej ukochanej.

Kupuje jej lokal do remontu, gdzie będzie mogła stworzyć przytulne miejsce dla każdego, miejsce z dobrą kawą smakołykami.

Niespodziewanie jednak, Jakub ginie. Świat Oliwi rozsypuje się na milion drobnych kawałków.

Nic dziwnego, najbliższa osoba z którą planowała spędzić resztę swego życia nagle tragicznie umiera.

Ból, cierpienie i niepogodzenie się z tym co się wydarzyło. Jak ma dalej żyć … sama ?
Będzie musiała stawić czoła tym traumatycznym przeżyciom i nauczyć się żyć od nowa.

Jak sobie z tym poradzi i jak potoczą się dalej jej losy przeczytajcie, a dowiecie się.

Zapewniam, że dawka emocji, wzruszeń jest ogromna.

Jest to piękna powieść o miłości, o bólu, rozstaniu i połączeniu się na zawsze razem.

Jakub umarł, lecz pojawia się znów i składa Oliwi obietnicę.

Cytaty :

„Każdy rodzaj miłości ma zapisaną w sobie nieuniknioną rozpacz. Kochać to nic innego jak czekać na nieunikniony ból, bezgraniczne cierpienie, ponieważ prędzej czy później tracimy kogoś, kto znaczy dla nas tak wiele, więcej niż cokolwiek innego na świecie. Prędzej czy później tracimy grunt pod stopami, tracimy część naszego świata.

Bezpowrotnie tracimy część samych siebie”.

„Nieważne, czy jesteś młody, czy też stary, zawsze uważasz, że masz jeszcze czas. Myślisz, że zdążysz zrobić jeszcze tak wiele, przeżyć miliony chwil. Pewnego dnia ten czas nagle dobiega końca, a Ty, zaskoczony tym faktem, masz wyrzuty sumienia, że zmarnowałeś tyle okazji.”