„CZARNA WALIZKA. DRUGI RAZ DO TEJ SAMEJ RZEKI” KATARZYNA RYRYCH

Świetna polska literatura obyczajowa z wojną w tle.

Wielopokoleniowa saga rodzinna z mocnymi i bardzo silnymi kobietami, które dają rade mimo wszystko.

To też historia ludzi, którzy szukają swojej drogi w życiu, szukają miłości i szukają samych siebie.

Czyta się ją dobrze, lekko, szybko. Klimat niepokoju, niepewności, tajemnic nas nie opuści.

Podoba mi się język i styl autorki, bardzo realistyczni bohaterowie z tym wszystkim co takie nasze, ludzkie.

W tej części poznamy losy znanych nam już bohaterów, poznamy też nowe osoby, które okażą się niezwykle interesujące.

Pożegnamy jednych, a przywitamy nowych. Jak to w życiu, wszystko się zmienia i przemija.

Ewelina stała się już młodą kobietą. Jest matką i żoną ukochanego Adama.

Postanawia zabrać męża w podróż po Europie. Będzie to bardzo trudna podróż związana z traumatycznymi przeżyciami i wspomnieniami.

Niestety po wojnie wszystko wygląda inaczej, miejsca, które znała i zapamiętała jako mała dziewczynka nie istnieją lub są inne.

Lwów, Kraków, Odessa – w każdym z tych miejsc łączy ją wiele emocji i przeżyć. W tych miejscach dorastała, żyła z rodzicami, z dziadkami czy z macochą.

Każde z tych miejsc niesie z sobą wspomnienia, o niektórych chciała zapomnieć.

Tytułowa czarna walizka mieści w sobie całą masę tajemnic, niesamowitych historii i prawd, które niekoniecznie powinny zostać ujawnione.

Jest też tym co powoduje, że Ewelina wyrusza w bardzo nostalgiczną podróż życia.

Czy klątwa Gabriela i związana z nią choroba psychiczna dosięgnie też Ewelinę i jej córkę ?

Zachęcam Was do przeczytania i to całej serii.

Podpowiem, że po kolei ukazała się :

Czarna walizka. Wszystko dla ciebie,

Czarna walizka. Dalej niż daleko,

Czarna walizka, Drugi raz do tej samej rzeki.

Już wiem, że na luty zapowiedziana jest Premiera kolejnej, finałowej już części cyklu i będzie nosić tytuł „Czarna walizka. Porwie nas wiatr”.

Cytaty :

„Kiedy spotyka się dwoje ludzi, których los jest podobny, zazwyczaj wczepiają się w siebie niczym dwoje rozbitków trzymających się dryfującej deski”.