„NAJWAŻNIEJSZE TO PRZEŻYĆ” AŁBENA GRABOWSKA

Najnowsza powieść autorki, której pióro bardzo lubię i cenię.

Wyczekiwałam jej. Biorąc książkę do rąk, wiedziałam, że będzie to lektura, która nie pozwoli mi spokojnie zasnąć po jej przeczytaniu.

Tak właśnie się stało – ogrom zła, bólu, smutku i bezsilności mnie ogarnął.
Płakałam, a to rzadko mi się zdarza. Wstrząsająca prawda o ocalałych.

To nie jest łatwa lektura, niesie ze sobą ogromny ładunek emocji, wzruszeń, poruszeń.
Autorka wykazała się niesamowitą wrażliwością i znajomością ludzkiej psychiki. Tak bardzo prawdziwie ukazała jak zmieniła ludzi wojna.

Niech Was nie zwiedzie piękna, kolorowa okładka – na kartach tej powieści nie jest kolorowo, jest dużo mroku, szarości, zła, nieszczęścia i krwi.

Jest jednak maleńkie światełko, bo wojna się skończyła i może za jakiś czas nadejdą dobre czasy.

Może już nie dla ocalałych, ale dla kolejnych pokoleń.

Język i styl pozwala wskoczyć w wykreowany świat z ogromną łatwością i trzyma nas w napięciu do samego końca.

Byłam tam – widziałam, słyszałam i czułam. Nie zawsze było mi tam dobrze, chciałam uciekać, schować się, ocaleć.

Absolutnie doceniam fakt, że nie żyłam w tamtych czasach i nie przeżyłam, nie widziałam, nie doświadczyłam okrucieństwa wojny.
Podoba mi się, że całą historię poznajemy z perspektywy kilku bohaterów. Ich opowieści wzajemnie się przeplatają tworząc niesamowitą historię.

Wszystko dzieje się w Warszawie, tuż po zakończeniu II Wojny Światowa.

Autorka pięknie, naturalnie i prawdziwie oddała klimat tego co się wtedy działo.

Jak wyglądała zrujnowana i zniszczona zupełnie Warszawa. Jaki panował klimat na ulicach i w domach, tych co ocaleli.

Jednak przede wszystkim jak myśleli, czuli ludzie, którzy przeżyli wojenny koszmar.

Szukanie swoich bliskich i ta nadzieja, że jednak może im też udało się przeżyć.

Historie o tych co nie przeżyli i tych ocalałych, tych co zostali zamordowani i tych, którym przypadkowo udało się przeżyć pod stertą zastrzelonych ciał.

Byli tez tacy, którzy pomimo tego, że przeżyli wojnę już na zawsze pozostali w świecie wojny i przez wiele lat żyli w poczuciu zagrożenia, lęku, strachu.
Obrazy wojny pozostały w nich na zawsze i nie pozwoliły cieszyć się życiem. Absolutnie to mnie nie dziwi.

Poznamy rodzinę Pataczków, to jedna z wielu rodzin, która po wojnie wraca do Warszawy.

Ojciec jest lekarzem i od razu rzuca się w wir pracy, aby ratować tych co przeżyli. Rannych jest bardzo wielu i jego pomoc jest bardzo potrzebna.

Matka jest nauczycielką i rozpoczyna pracę jako dziennikarka opisująca życie ludzi po wojnie.

Starsza córka Tereska szuka swego ukochanego i pomaga w odgruzowywaniu miasta.

Młodsza dwunastoletnia Mirka jest bardzo odważna, bystra i opiekuńcza. Wie, że trzeba teraz mieć pieniądze, zarabiać aby przeżyć.

Sprzedaje guziki i inne rzeczy, dzięki czemu może kupować jedzenie dla rodziny.

Absolutnie zachęcam Was do przeczytania tej lektury.

Będzie to naprawdę dobry czas, z dobrą książką.

Idealna lektura do zekranizowania.

Wojna, to okropny czas i nigdy nie ma wygranych, za to są niewyobrażalnej ilości ofiary, śmierć, ból, smutek, żal.

Doceńmy to, że żyjemy teraz w dobrych i w miarę bezpiecznych czasach.