„CZAS WOJNY, CZAS MIŁOŚCI” Victoria Gische

To moje pierwsze spotkanie z autorką i ku memu zaskoczeniu, jest to Polka, która przybrała pseudonim od imienia i nazwiska swojej prababci. Świetnie 🙂

Piękna, klimatyczna powieść obyczajowo – historyczna. Napisana ładnym prostym i ciekawym językiem. Styl i nastrój powieści wciąga i nie pozwala nam odłożyć książki na bok, póki jej nie przeczytamy do końca. Mi to zajęło ciut ponad 2 godziny. Z ogromnym zaciekawieniem czytałam o losach naszych bohaterów, czasem pojawiła się łza i złość.
Mamy XIX wiek i czas do wybuchu II wojny światowej. Główni bohaterowie to babcia – seniorka rodu Róża von Goch, jej syn Henryk i jego dwie córki Nora i Lena.
Kobiety te muszą zmierzyć się z rzeczywistością, pogodzić się z ogromnymi stratami, dokonać odpowiednich wyborów by żyć. Czy uda się uniknąć rozczarowań i kłopotów? Jaki los jest pisany każdemu z nich? Czy siostra wybaczy siostrze? Czy Nora już do końca życia będzie się obwiniała o śmierć swojej matki, której nie miała możliwości nawet poznać, gdyż ta umarła przy jej porodzie?
Mamy tu tęsknotę, ogromną potrzebę miłości, bliskości, a z drugiej strony skutki wojny, czyli strach, śmierć i lęk o życie każdego dnia.
Bardzo dużo emocji, wzruszeń, nadziei i wiary w lepsze jutro, pomimo wszystko.
Czy czas wojny, to dobry czas na miłość? Czy w świecie zła i okrucieństwa, jest czas na miłość?
Przyznam, że list Leny do siostry mnie wbił w fotel.
Nie takiego zakończenia się spodziewałam i nie takiego chciałam. Pozostaję w wielkim smutku i zadumie.
Polecam przeczytać tę książkę – to będzie naprawdę dobrze spędzony czas z dobrą i ciekawa książką 🙂

Cytaty
„Czy to nie jest wielka rzecz – znaczyć dla kogoś wszystko?”.
„Nie czekaj, pora nigdy nie będzie idealna”.
„Czasem brak jednej osoby sprawia, że świat wydaje się wyludniony”.
„Wszyscy mamy dwa życie. To drugie zaczyna się w chwili, gdy zdamy sobie sprawę, że:mamy tylko jedno”.
„Niepewność zapowiada nowe doznania”.
„Ci, których kochamy nie umierają nigdy, bo miłość jest nieśmiertelna”.
„Kochać, to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu”.
„Najpiękniejsze chwile przeżywamy wtedy, kiedy dowiadujemy się, że ktoś nas kocha”.
„Nadzieja umarła ostatnia”.

„Lena von Goch zamknęła oczy. Miała nieodparte wrażenie, że nadchodzi jej koniec … Wspominała twarz człowieka, którego pokochała wiele lat temu. Czekała na śmierć. Miała nadzieję, że wybawi ją od bólu i tęsknoty, a jednocześnie wypełni się obietnica, że pewnego dnia ona i Roan jeszcze się spotkają. Wierzyła w to głęboko do ostatniej chwili, w której pogrążyła się w ciemności”.